Je weg vinden in het leven is niet gemakkelijk als je een beperking hebt. In deze reeks vertelt Fien over haar persoonlijke zoektocht naar een diagnose, gepaste studies en werk. Deze week, deel 2: Een diagnose en een loopbaanwending.
Dr. House
Op een dag in juni 2014 belde mijn papa mij. Er was een ‘Dr House’ in Gent. Ik kon ‘s avonds bij hem op consult. Hij vond wat er mis was met mij; cryptotetanie (mijn spieren blijven actief, ook als ik in rust ben). Dit is een symptoom van fibromyalgie. Eindelijk was er een diagnose.
Maar daarmee was de lijdensweg nog niet voorbij. Het OCMW raadde mij die zomer aan een job te doen via artikel 60. Ik voelde mij daar niet toe in staat. Ik trok in bij mijn partner en hij onderhield mij terwijl ik zelfstandig probeerde te revalideren. Een gerenommeerd arts bevestigde daarna de diagnose fibromyalgie.
Een nieuwe job, een nieuwe start
Een klein jaar later voelde ik me in staat te gaan werken. Ik liep in de zomer van 2015 alle interimkantoren af en vond een firma die me een kans wou geven omdat ze dringend iemand zochten. Ik voelde me daar goed en deed mijn uiterste best. Ik werkte voor de dienst engineering van een grote fabriek en deed ook taken voor de aankoopdienst. De job gaf me eigenwaarde. Ik kon individueel werken ter ondersteuning van twee managers en een team. Na enkele maanden begon de vermoeidheid en pijn mij echter te overmeesteren. We minderden tot driemaal toe mijn uren: van voltijds naar 4/5de, naar 3/5de en zelfs halftijds. Maar het kalf was verdronken en na bijna een jaar deze job te hebben uitgeoefend, moest ik stoppen.
Ik besloot daarna een opleiding van enkele weken te volgen over logistiek. Mijn examenresultaten waren schitterend en ik vond relatief gemakkelijk een job als administratief medewerker in de logistiek. Dit was een job met geweldige collega’s, maar ik stond absurd vaak en lang in de file. De firma stond er niet voor open mijn uren aan te passen. Ik ging dus op zoek naar een nieuwe job in de zomer van 2016.
Gezondheid onderhouden: veel werk
Die nieuwe job vond ik relatief snel. Ik werd de administratieve rechterhand van een manager met een team engineering consultants. Ik vertelde bij de sollicitatie over mijn kwetsbare gezondheid en kreeg eerst een voltijds contract bepaalde duur als try-out, waarop er een vast contract 4/5de volgde. Ik was fier en gelukkig. Ik had mijn stekje gevonden.
De job was veeleisend, maar ik had het ervoor over. Ik kon ’s avonds enkel rusten of mijn gezondheid onderhouden in de vorm van yoga, kinesitherapie en gesprekken met mijn psychologe. Dit had ik nodig om mijn gezondheid te ondersteunen, zodat ik de job kon volhouden. Ik werkte naar een voorlopig rijbewijs, behaalde dit en kon zo op locatie gaan werken. Op een dag in maart 2017 werd alles me echter teveel. Ik stond plots te huilen in het kantoor van mijn verantwoordelijke. Daarna was ik een week afwezig. Toen ik terugkwam, kreeg ik mijn ontslag met de mededeling dat ik misschien beter in de sociale sector kon gaan werken.
Loopbaanbegeleiding: een nieuwe wending
Intussen volgde ik al loopbaanbegeleiding. Ik voelde dat ik niet op mijn plek zat in de jobs die ik deed, al wist ik niet waarom. De conclusie van de loopbaanbegeleiding was dat ik effectief een job in de sociale sector nodig had. Het liefst als jongerencoach. Daar zou ik een diploma voor nodig hebben, dus ik waagde me aan een avondopleiding toegepaste psychologie aan de hogeschool, ondanks de enorme weerstand en angst die ik op dat moment voelde rond studeren.
Ik vond in de zomer van 2017 een job bij de overheid en werkte bij een bakkerij tijdens het weekend om te sparen voor mijn studies. De bakkerij hield ik niet lang vol. Mijn rug blokkeerde en de kine kreeg hem niet los. De andere job verliep prima, al was hij voltijds. Mijn collega’s waren tevreden over mijn werk en ik was tevreden met de job. Eigenlijk was ik beter daar gebleven, maar gewapend met de inzichten van de loopbaanbegeleiding besloot ik om toch opnieuw te gaan studeren en dit te combineren met een deeltijdse invulling van mijn job bij de overheid.
Terug naar af
Dat was een fout. Het najaar van 2017 stond ik weer vast in de files en was altijd te laat voor school. Ik zag mijn partner en stiefkinderen ook niet meer, tenzij van achter mijn boeken. Mijn dagen waren compleet gevuld met werken, studeren, yoga, kiné, psychologe, psychiater en studiebegeleiding bezoeken. Vrije tijd was er niet meer. Ik kreeg een burn-out.
Ik moest de job stoppen maar sleurde me miraculeus doorheen de eerste examenperiode toegepaste psychologie in januari 2018, met schitterende resultaten. Mijn tijdelijk contract bij de overheid liep af, en ze wilden mij graag een nieuw tijdelijk contract aanbieden. Ik koos ervoor hier niet op in te gaan en zocht een bijverdienste. Die vond ik ook in het voorjaar van 2018 als testleider voor intelligentietesten bij jonge kinderen. Mijn uitkering als werkloze zakte echter twee keer op zes maanden tijd, waardoor ik mijn vele gezondheidskosten niet meer kon betalen. Ik moest dus wel een job vinden.
Mijn verhaal leest niet als een roman van opeenvolgende successen. Maar onthoud: het is niet erg om te struikelen… Als je steeds weer opstaat maak je meer vooruitgang dan wie opgeeft of blijft stilstaan! Je blijft leren en jezelf ontwikkelen en gaat dus vooruit. Failing forward! Geef niet op, hoe moeilijk het ook lijkt. Het wordt beter!
