Lien is geoloog van opleiding, globetrotter in hart en nieren én op zoek naar werk. Wekelijks schrijft ze voor Co-Searching haar hersenspinsels neer. Waarom diende ze haar ontslag in? Hoe pakt ze haar zoektocht naar een nieuwe job aan? Hoe blijft ze gemotiveerd? Kom het de komende weken te weten in haar herkenbare blog.
Er zijn veel beweegredenen om je ontslag te geven: te veel of te weinig werk, een gebrek aan respect, geen doorgroeimogelijkheden, een gebrekkige communicatie op de werkvloer, geen uitdagingen, een hoger loon of interessantere extralegale voordelen bij een andere werkgever, stress, een scheefgetrokken werk-privé balans,… Op mijn persoonlijk lijstje kan ik geen voldoening en een verkeerde jobverwachting afvinken, maar dat ontdekte ik pas in de desolate woestijn van Namibië.
Ik spendeerde afgelopen zomer mijn onbetaalde vakantiedagen in Namibië als vrijwillig reisbegeleidster. Jezelf voorstellen en dan vooral je job beschrijven is een belangrijk onderdeel van het eerste kennismakingsgesprek. Wat je doet als broodwinning bepaalt nu eenmaal hoe mensen initieel over je denken. Een kinesist? Oh, zij zal wel sportief zijn. Een sociaal werkster? Met haar zal ik wel snel vriendschap sluiten. De clichés zijn nog lang de wereld niet uit.
Het thema werk komt gedurende de groepsreis meermaals aan bod, zo ook tijdens het zonnebaden. Als aandachtige toeschouwer valt het op dat die ene gepassioneerde zelfstandige niet over haar job en takenpakket kan zwijgen. Zelf heb ik mijn job als milieuconsultant in twee zinnen samengevat. Geen goed teken evalueer ik in stilte.
Bij één van die heldere lichtflitsen besluit ik mijn job op te zeggen.
Psychologen zijn het eens dat natuur mensen mentaal rustiger en sterker maakt. Ik profiteer optimaal van dit effect als ik later tijdens de reis op mijn rug naar de Namibische sterrenhemel kijk. Ik voel me nietig maar gefocust. Samen spotten we –met veel ‘oohs’ en ‘aahs’- verschillende vallende sterren. Bij één van die heldere lichtflitsen besluit ik mijn job op te zeggen.
Ik weet reeds langer dat mijn huidige job niet bij mij past. In mijn hoofd stel ik een lange speech samen voor mijn baas. Ik verdien een job die ik graag doe, fluister ik zelfzeker. Ik wil niet langer ongeïnteresseerd naar een PC-scherm staren. Ik wil niet langer ’s morgens een halfuur in de gang treuzelen omdat ik écht niet terug wil naar kantoor.
Ik sluit mijn ogen en moet toegeven dat ik te weinig over de jobinhoud wist, nogal impulsief het contract heb getekend en verkeerde verwachtingen had. Ik hoopte meer veldwerk uit te voeren, meer op de baan te zijn en meer contact met klanten te hebben. De kogel is door de kerk, ik ga mijn ontslag indienen! Ik wrijf het zand van mijn voeten en kruip gelukkig de tent in.
“Wat is het plan?”, klinkt het kritisch.
Eenmaal thuis vertrouw ik mijn beslissing toe aan familie, vrienden en zelf aan mijn huisarts. Het idee wordt niet echt enthousiast onthaald. “Hoe ga je de huur betalen?”, “Wat ga je doen met al je vrije tijd?”, “Denk je wel eens aan je pensioen?”, “Wat is het plan?”, klinkt het kritisch. Het zelfzekere gevoel van op reis brokkelt af. Op reis voelde ik mij vrij en kon ik de wereld aan. In België duwt het gewicht van de dagelijkse realiteit mij opnieuw in de put.
Ik word onzeker over de volgende stappen. Toch is het zaadje dat in Namibië geplant is sterk, onkruid vergaat niet weetjewel. Na twee maanden piekeren geef ik critici antwoord (Ik heb spaargeld; Hallo vrijwilligerswerk; Euhm, ik ben nog maar 29 jaar; Ik ga de tijd nemen om te evalueren wat ik nu eigenlijk zoek in een job) en dien uiteindelijk mijn ontslagbrief in.
