Trigger warning: dit artikel bevat vermeldingen van seksueel grensoverschrijdend gedrag.
“Als je terug wil komen werken, is het 100% of niet. We zijn niet van plan nogmaals onverwachts onze planning aan jou aan te passen.”
Toen ik na twee maand thuiszitten een gesprek inplande met mijn werkgever om terug op te starten, werd ik met deze mooie woorden ontvangen. Dat mijn psychologe aanraadde om deeltijds op te starten, belandde in dovemansoren.
“Wij zullen voor jou targets opstellen als je terugkomt. En als je die na enkele weken niet behaalt, moet je eens nadenken of je deze job wel nog wilt.”
Daar zat ik dan, mijn tranen verbijtend. Dat ik mijn job niet terug hoefde, was me op dat moment wel duidelijk. Twee maanden eerder was ik tijdens het uitgaan slachtoffer geworden van seksueel geweld. Mijn vrienden vonden mij terug ergens op de parking van een discotheek. Ik lag naakt en bewusteloos ergens achter in een camionette op een matras. Als ik niet wakker was geworden van het trillen van mijn Fitbit aan mijn pols, van alle inkomende oproepen, weet ik nog steeds niet of ik die avond overleefd zou hebben.
Mij overkomt dit vast nooit… tot het me wel overkwam.
Je leest veel in het nieuws over verkrachtingen. Mensen die drugs in hun drankje krijgen tijdens een avond uit. Om de één of andere reden heb ik daar zelf nooit van wakker gelegen. Zo een dingen gebeuren met jonge meisjes, niet met iemand van 32 jaar. Ik wist ook wel dat ik mijn glas nooit ergens moest achterlaten en dat ik geen drankjes van vreemden moest aanvaarden. Nooit had ik gedacht dat het gevaar ook kon liggen in je vriendenkring. En wat ik zeker niet had verwacht, was dat je als slachtoffer zelf pas je bloedresultaten te horen krijgt nadat het parket deze vrijgeeft. Drie lange maanden heb ik mijzelf afgevraagd of ik gek werd. Of ik zelf iets mis had gedaan die avond. Misschien had ik wel slecht gereageerd op de alcohol en was alles gewoon één groot misverstand. Maar er was geen misverstand. Drie maand na de feiten kreeg ik te horen dat er een hoge dosis vloeibare GHB in mijn bloed was teruggevonden.
Ik zat vast in een nachtmerrie. Eentje waarvan je niet zomaar wakker wordt. En het laatste wat je op dat moment nodig hebt, is onbegrip van je naaste omgeving. Van dag één ben ik open geweest over wat er gebeurd is tegen mijn werkgever. Ik wist dat ik niet onmiddellijk terug aan het werk kon, en ondanks het begrip hadden er misschien al alarmbellen moeten rinkelen toen ik te horen kreeg: “Maar jij bent een sterke, ik ben er zeker van dat je hier binnen twee weken terug staat. Maar neem maar alle tijd die je nodig hebt!”. Stiekem werd er dus wel verwacht dat ik na twee weken terug de oude zou zijn. Terwijl ik zelfs nu, twee jaar later, nog niet terug ben wie ik ervoor was. En ik ben ook vrij zeker dat die persoon nooit meer terug komt.
Onbegrip op een moment dat begrip zo belangrijk is
Toen ik na twee maand een gesprek inplande om terug te gaan werken, was ik er eerlijk gezegd nog niet klaar voor. Helaas is het leven onbetaalbaar als alleenstaande op een ziekte uitkering. Ik kon het zo nog een maand rekken, maar zeker niet langer. Medisch halftijds opstarten leek zowel mij als mijn psychologe bij het Zorgcentrum na Seksueel Geweld een goed idee. Ik had dan ook nooit verwacht dat ik een negatieve reactie zou ontvangen van mijn werkgever. “We gaan niet nogmaals onverwachts onze planning aan jou aanpassen”. Volgende keer dat iemand mij wil drogeren en verkrachten, kunnen ze maar beter eerst de baas bellen of het wel in zijn planning past!
Vlak na dit gesprek viel ik in het diepste dal dat ik al gekend heb. Vanzelfsprekend liet mijn dokter mij al zeker een maand langer thuis blijven, wat met het nodige onbegrip van mijn werkgever ontvangen werd. Op mijn doktersbriefje kreeg ik als reactie een mail terug waarin er meer uitleg geëist werd. Op dat moment had ik hen moeten zeggen waar het op stond. Dat hun gedrag niet enkel onwettelijk was, maar ook onmenselijk. Maar ik beseft ook dat ik andere prioriteiten had op dat moment. Dat ik me moest focussen op het gevecht dat ertoe deed: zorgen dat de persoon die mij in deze situatie gebracht had gestraft werd. Ik ging dus voor de weg van de minste weerstand, en bereidde zo snel mogelijk mijn vertrek bij deze firma voor.
De zoektocht naar een plek waar ik me veilig voelde
Eerst moest ik uitzoeken wat ik belangrijk vond in een nieuwe job. Waar vroeger “carrière maken” belangrijk was voor mij, voelde ik dat ik nu vooral op zoek was naar veiligheid en zekerheid. Waar ik eerder pure chaos omarmde, zocht ik ineens naar routine en structuur in mijn leven. Ik denk dat structuur vooral belangrijk was op dat moment, omdat er al genoeg chaos in mijn privéleven heerste. Een groot bedrijf schrikte me ook af. Ik was mezelf al kwijt, dus hoefde ik niet ook nog eens terecht te komen op een plek waar ik maar een nummer was. Mijn eigen identiteit terugvinden was topprioriteit op dat moment. Omdat ik op dat moment ook mijn spaargeld al zag verdwijnen dag per dag, besefte ik ook dat ik een financieel gezond bedrijf zocht. Geen startups meer die je geen garanties kunnen geven. Goede jaarcijfers, die zocht ik op.
Eens ik wist naar wat ik op zoek was, werd ik geconfronteerd met het volgende dilemma. Hoeveel geef je mee van je situatie aan een potentiële werkgever? Iemand met psychische problemen wordt vaak afgewezen voor een job, zelfs als deze problemen ver in het verleden liggen. Wat dan met iemand die nog steeds elk moment opschrikt van haar eigen schaduw? Niet enkel wou ik niet de stempel “zwak” of “beschadigd” opgeplakt krijgen, ook haatte ik het medelijden dat steeds volgde als ik mijn verhaal vertelde. Wat mij is overkomen is erg, maar ik hoef geen medelijden.
Uiteindelijk ging ik voor eerlijkheid. Niet in het eerste gesprek, want daarin wilde ik tonen wie ik was als persoon en wat ik te bieden heb als werknemer, los van mijn trauma. Pas bij een tweede gesprek speelde ik open kaart, ook deels omdat ik wist dat er nog een lange weg van herstel en nog een lange juridische weg volgde. Ondanks al mijn angst, werd ik niet afgerekend op mijn trauma. Ik kreeg enorm veel begrip en zelfs de mogelijkheid om halftijds op te starten, indien dat voor mij beter zou zijn.
Hoewel mijn herstel nog steeds niet volledig is afgerond, heb ik wel deels door mijn zoektocht naar werk het vertrouwen in mensen herontdekt. Natuurlijk zal niet elke werkgever even positief reageren op mijn situatie, maar is dat dan wel de werkgever die ik nodig heb? Zelfs als ik de rest van mijn carrière niet doorbreng waar ik nu werk, ben ik zeker dat ik nooit mijn verhaal zal verzwijgen. Ik ben trots op de weg die ik heb afgelegd. Trots dat ik een overlever ben en niet langer een slachtoffer. En trots te mogen werken voor mensen die wél onverwachts hun planning aan mij kunnen aanpassen.
