Zoeken naar werk
Ik ben Lani en in september studeerde ik af in sociologie na een opleiding als filmmonteur. Na deze studies leken veel van mijn vrienden en familie te denken dat ik vrij snel werk zou vinden. En inderdaad, er kwamen snel voorstellen binnen van recruiters, maar dit allemaal in de ene branche waar ik niet wou werken: Human Resources.
Op zich heb ik niets tegen dit werk, maar mijn eigen doel was duidelijk om ergens anders aan de slag te gaan. Na het schrijven van mijn thesis bleek ik het niet zo verschrikkelijk te vinden om onderzoek te doen dan mijn medestudenten. Daarom hoopte ik op een plaatsje als junior-onderzoeker of doctoraatsstudent. Maar de vacatures zijn schaars en het aanbod van kandidaten groot. Gelukkig heb ik tijdens mijn zoektocht veel steun en geduld ervaren van mijn omgeving, waardoor ik de ruimte kreeg om te solliciteren voor vacatures die me echt aanspraken. Helaas ging deze zoektocht niet zo vlot als ik had gehoopt.
Keuzestress
Als je een brede opleiding hebt gevolgd is het niet gemakkelijk om te weten wat je dan juist van job wil doen. Er zijn veel opties en als je net als ik geen stage of relevante vakantiejobs hebt kunnen doen, is het moeilijk in te schatten welk soort werk je motiveert. Ik heb steeds verschillende interesses gehad. Dat was duidelijk aan de vele hobby's die ik deed en de moeite die ik had om een studierichting te kiezen. Idealiter wou ik gaan voor een job met voldoende variatie, of een baan waar ik zoveel mogelijk van mezelf in kwijt kon. Dit bezorgde me behoorlijk wat keuzestress.
Onderzoek interesseert me, maar ook daarin zijn er veel opties: doe ik een doctoraat, ga ik als junior-onderzoeker aan de slag aan de universiteit, of kies ik voor marktonderzoek? Onderzoek is ook niet mijn enige interesse; iets in de socio-culturele sector lijkt me misschien ook een leuke optie. Maar zal ik me dan de problemen van mensen niet te veel aantrekken? Kan ik mensen helpen als ik zelf uitgeput en overweldigd ben?
Een duizendtal online testjes later had ik nog geen duidelijk antwoord. Ook na het vragen aan vrienden en familie waar zij mij zouden zien werken, bleef ik achter met een onbevredigd gevoel. Als ik me zo voel, heb ik nogal de neiging om te veel over zaken na te denken…
…of videograaf? Hoewel mijn camera kunsten misschien niet voldoende zijn. Of wel? Of werken in een museum? Dat lijkt me ook leuk! Ah, maar ik heb geen kunstgeschiedenis gestudeerd. Sociaal werker? Fijn, maar ik heb een masterdiploma, mik ik dan niet beter hoger? Is het erg om op bachelorniveau te beginnen? Doen ze dan niet moeilijk als ik ergens anders begin? Of dan toch misschien een job in Human Resources, daar zoeken ze echt veel volk en het betaalt goed... Maar ik las ergens dat je best geen job aanneemt in een sector waar je niet wil werken. Ook hoorde ik ooit van iemand dat een eerste job niet zo belangrijk is...
VDAB
En opeens zit je bij de VDAB op evaluatiegesprek omdat je al zes maanden werkzoekend bent. Zelf heb ik al vaker gehoord dat sommige mensen bijna verplicht worden op alle sollicitatiegesprekken in te gaan. Zo moest een vriendin die filmmontage volgde opeens meedraaien als postbode... Ik had persoonlijk een aangename begeleider, die me motiveerde en vond dat ik een goede strategie toepaste. Geduld bleek dus de sleutel. Maar je wilt natuurlijk de volgende golf pas afgestudeerden van juli en september voor zijn...
Het sollicitatiegesprek
Uiteindelijk mocht ik dan toch naar een aantal gesprekken gaan. Vaak ging het om functies aan de universiteit, voor marktonderzoek of aan de overheid. Met solliciteren had ik nog geen ervaring. Dus zoals iedereen doet op zo’n moment, ging ik alle sites met meest gestelde vragen af, trok ik een professionele outfit aan en bereidde me zo goed mogelijk voor op de inhoudelijke vragen die ze konden stellen tijdens het gesprek. Ook al heb ik niet veel ervaring, als ze me uitnodigen zullen ze daar niet zoveel om geven, toch?
🙁“Veel potentieel, maar geen ervaring”
🙃“Je lijkt me een fijn persoon om in mijn team te hebben, maar we hebben iemand anders gekozen”
😒“Probeer het misschien op x eens, daar zoeken ze ook mensen! Hier hebben we momenteel geen positie voor jou.”
😯“Wow, je hebt veel opgezocht en voorbereid voor dit gesprek! Maar je hebt geen ervaring...”
🙂“Je hebt een interessant profiel, maar niet wat we zoeken”
🤔“En je bent niet bij de scouts geweest? Of misschien een buurtfeest georganiseerd? Nee? Of misschien met vrienden een bedrijfje opgericht?”
Teleurstelling
Nee, sorry: ik heb echt geen ervaring als fulltime werknemer met alle skills die je zoekt. Ik was bezig met het behalen van mijn diploma. Ja, ik deed vakantiewerk en zelfs een paar jaar weekendwerk, maar werken als administratief assistent of als verkoopster in een bakkerij blijken geen relevante ervaring voor sociocultureel of onderzoekswerk.
Vreemd dat ik als vijftienjarige nog niet zo bezig was met mijn CV hé Domme ik!
Oké, hoe kan ik dan nog mezelf een betere kandidaat maken? Misschien vrijwilligerswerk? Of nog cursussen volgen? Maar zijn meer cursussen niet gewoon weer meer van wat ik al heb? En moet ik er dan volgen met certificaat? Gratis of betaal ik ervoor? Online sessies? In het Engels? Nederlands? Dagopleiding? Maar ik moet voldoende tijd hebben om werk te zoeken...
Ik had veel vragen, waar ook niet altijd een juist antwoord op was, zo bleek. Zelf heb ik steeds veel nood gehad aan structuur en wat ik noem ‘spelregels’: Wat is de bedoeling? Wat wordt er van mij verwacht? Hoe pak ik het aan?
Dus om dan het antwoord te krijgen dat je goed bezig bent, maar steeds negatieve resultaten krijgen... voor mij klopte er iets niet.
Nog steeds probeer ik me met zo veel mogelijk zaken bezig te houden, en blijf ik mezelf eraan herinneren dat niemand ooit voor eeuwig zonder werk zit. Al zijn die weekendjes weg, festivals, reizen, etentjes, shoppingdagen en andere momenten met vrienden en familie wel steeds een herinnering aan het geld dat ik niet verdien en het besef dat de meeste die ik ken wél werken.
Als je iets van mijn verhaal herkende hoop ik dat het duidelijk is dat jij niet het probleem bent: je doet niets verkeerd en je bent ook genoeg! Hopelijk kan je door herkenning jouw situatie nu zien als iets dat veel schoolverlaters ervaren, en niet als een persoonlijk falen, want dat is het zeker niet!
