Aanvaard niet eender welke job: over je buikgevoel volgen

loopbaan

getuigenis

Aanvaard niet eender welke job: over je buikgevoel volgen

Geplaatst op 06/07/2023 door Bojan

Deel dit artikel

Een kleine twee weken geleden zette ik mijn werk stop als marketing medewerker. Het lag me niet. Echt niet. En ik had het kunnen weten.

Eerder dit jaar werd ik gecontacteerd via LinkedIn. Een werkgever had een filmpje gezien dat ik online zette en wou me graag aannemen als content marketeer.

Het onderwerp van dat filmpje? Een vacature voor werkgevers, waarin zij uitgenodigd worden om bij mij te solliciteren. Bekijk dat filmpje hier.

‘Nee, doe het niet, neem het niet aan!’

Bij het sollicitatiegesprek echter schreeuwde mijn buikgevoel het uit: ‘nee, doe het niet, neem het niet aan!’

Maar ik luisterde niet, negeerde wat ik voelde. Deels omdat ik geen opgever wilde zijn, deels omdat ik de druk vanuit de samenleving voel om een job te hebben. En deels omdat ik geen zelfvertrouwen meer over had na een paar erg onaangename sollicitaties.

Als kers op de taart, zette de VDAB me in een traject naar werk, een traject waarvan mijn jobcoach zelf zei dat ik er niet op mijn plaats was. Ik neem het haar niet kwalijk. Samantha is een schat van een vrouw, een top-coach, die met handen en voeten me proberen helpen heeft - het leverde inzicht op in één van mijn struikelblokken: ik durf mezelf niet zijn, niet echt.

Dit alles knaagde enorm aan mijn gevoel van zelfwaarde. In die mate dat toen iemand me een job aanbood als content marketeer, ik die met beide handen aangreep, ook al had ik er een slecht buikgevoel bij. Ten minste iemand die me wil aannemen.

Smoesjes en rode vlaggen

‘Je gaat leuke skills verwerven voor videobewerking,’ verkocht ik het aan mezelf en anderen. Of ik zei: ‘marketing is nuttig om te kunnen als je zelf later mensen gaat begeleiden of coachen.’

Maar diep vanbinnen, in die kern die we soms intuïtie noemen, wist ik dat het niet waar was. Smoesjes.

Dat buikgevoel had gelijk. De wereld van marketing ligt me niet, haar waarden en doelstellingen botsen met de mijne. Overtuigen en verkopen in plaats van authentiek waarheid zoeken, inspireren en helpen. No smooth talk for me!

‘Geld verdienen is het belangrijkste, daarom doe ik het’ zei één van mijn collega’s toen we het over werkmotivatie hadden. Ik moest toch eens slikken. Ja, uiteraard moet je iets verdienen zodat je kan eten en leven, maar dat is toch niet het belangrijkste? Mensen verschillen, zo blijkt.

Er waren tal van signalen, ‘red flags’, die ik steevast negeerde of relativeerde, al wist ik van binnen wel dat er iets niet klopte. Zo mocht ik advertentieteksten schrijven voor een toch wel erg betwijfelbaar bedrijf. Je kent hen misschien van het PFOS-schandaal enkele jaren geleden, toen bleek dat zij sinds de jaren ‘70 giftige stoffen loosden in de regio Zwijndrecht, goed wetend dat dit schadelijk was.

Voor hen schrijven gaf een héél onaangenaam gevoel. Ik relativeerde het weg door te zeggen dat het voor goede producten was (ontsmettingsgels, vloerreiniger voor ziekenhuizen, mondmaskers…), maar ook dit was een smoesje.

Of toen me gevraagd werd een adviesrapport te schrijven voor de KMO-portefeuille, kreeg ik de suggestie: ‘schrijf maar wat, het maakt niet uit, het moet niet eens waar zijn.’

Pardon? Het moet niet eens waar zijn? Dat ging er echt niet in bij mij, zijnde opgeleid als filosoof en dus waarheidszoeker.

‘Nerveuzer dan een chihuahua die net een tik op z’n kont kreeg.’

Maar helaas, ik bleef mezelf forceren om naar het werk te gaan, met steeds meer tegenzin. Niet dat het een slechte werkplek was. Zeker niet!
Het werk was gevarieerd, ze hadden respect voor je groeicurve en er was een leidinggevende die je met alles dat hij heeft vooruit wil helpen, ook in het leven.

Maar die zelfopgelegde dwang maakte me nerveuzer dan een chihuahua die net een tik op z’n kont kreeg.

Mijn creativiteit en motivatie kregen een flinke knauw. Eerst op mijn vrije dagen. Die stonden enkel en alleen nog in het teken van bekomen en slaap inhalen. Niks anders. Voor video’s maken kon ik geen kracht meer opbrengen en dat is nochtans één van mijn passies.

Ik kwijnde weg: stress en futloosheid hoopten zich op. Ik moest mezelf dwingen om te gaan werken en mijn vrije dagen stonden in teken van recupereren en niet doen wat ik wou.

Tot ik uiteindelijk met een extreem slaapprobleem te kampen kreeg. Ik werd steeds vroeger wakker zonder opnieuw te kunnen inslapen. De laatste weken werd ik zelfs meerdere keren per nacht wakker, om dan uiteindelijk een paar uur voor mijn wekker wakker te liggen.

Ik trachtte het op te lossen door mezelf ‘s avonds te bezuipen en ’s ochtends zulke grote sloten koffie te slurpen dat mijn maag ervan pijn deed. Om toch maar wakker te zijn.

De vermoeidheid voedde mijn stress en maakte het werk nog lastiger: zonder energie stonden mijn creativiteit en productiviteit op een laag pitje. Ik had het gevoel slechter en trager te beginnen werken. Alles voelde aan als kritiek. Tot ik uiteindelijk besloot het contract stop te zetten. Marketing is niks voor mij.

En dat brengt ons bij vandaag. Hier sta ik dan, zonder werk, met een flinke dosis stress in mijn aderen, een slaapprobleem en vermoedelijk een depressie.

‘Je helpt er niemand mee. Niet jezelf, niet je werkgever en niet je omgeving.’

Eén klein advies: wees niet zoals mij en negeer je buikgevoel niet. Aanvaard niet eender welk werk, en al zeker niet wanneer het ingaat tegen datgene waar jij voor staat. Want je helpt er niemand mee. Niet jezelf, niet je werkgever en niet je omgeving.

Iets langdurig doen dat ingaat tegen je visie zuigt je leeg en doet mentaal enorm pijn. Geen prettige ervaring.
Bovendien lever je niet je beste werk, je haalt niet het meeste uit jezelf op vlak van vaardigheden. Je stopt met groeien. En je zal zonder twijfel afhaken. Als je zelf al niet beslist ermee te stoppen, dan beslist je lijf het voor je. Je crasht. Dat is ook niet goed voor de werkgever, die tijd, geld en moeite in jou gestoken heeft.

En tot slot is het ook erg pijnlijk voor je omgeving, je naasten, om jou zo te zien aftakelen, te merken dat je slechts een schaduw bent van je vorige zelf, en dat je bovendien zo veel prikkelbaarder bent waardoor je vaker ruzie hebt.

Dus ja, wees niet zoals mij en aanvaard niet eender welke job!



Snel werk vinden is goed voor de statistieken...maar dat heeft een kost, even goed voor jou, als werkzoekende, als voor de werkgever. Bij Co-Searching promoten wij een visie gefocust op duurzame tewerkstelling. Voor de juiste vacatures solliciteren, kiezen voor een bedrijfscultuur die bij je past en een job waarin je jezelf kan zijn: dat zijn noodzakelijke criteria voor je geluksbarometer!