Ben je in invaliditeit, dan moet je bij je ziekenfonds toestemming vragen om opleidingen te volgen of om vrijwilligerswerk te doen. In de toon van de brieven ("de adviserend arts is akkoord dat je activiteit x doet") krijg je de indruk dat ze met enige tegenzin je toch een gunst toekennen. Moet daar niet staan: "de adviserend arts is blij met je initiatief"?
Paradox
Bij een persoonlijk gesprek liet men mij zelfs weten dat "het voor hen niet uitmaakt of ik opleiding/traject x wel of niet doe voor hun beoordeling van mijn recht op uitkering". Met andere woorden: ze nemen enkel "ziekte" als maatstaf. Dus je komt in een vreemde paradox terecht waarbij men je wil "activeren", maar waarbij ieder enthousiast initiatief van jezelf het risico inhoudt dat je financieel afgestraft wordt.
Zouden niet véél meer mensen sneller geactiveerd worden, mocht ieder initiatief tot werken onvoorwaardelijk toegejuicht worden?
Administratieve mallemolen
Ikzelf kreeg recent te horen van de medisch adviseur dat ik binnen een jaar aan het werk moet zijn. Ik vroeg daarom steun bij de terug-naar-werk-coach van het ziekenfonds. Dit is een functie die sinds een jaar bestaat om personen opnieuw te activeren. De coach verwees mij naar VDAB; VDAB kan echter momenteel niks doen. Ze beslisten daar al eens dat ik niet werkgeschikt ben, zodoende moet ik nu een screening ondergaan om te zien of ze hun mening herzien en me opnieuw willen begeleiden. Willen ze dit niet doen, dan is er geen begeleiding meer mogelijk voor mij vanuit VDAB (of GTB, of andere partners). Ik weet niet of er dan nog instanties zijn die me kunnen helpen.
Alles is centraal geregeld vanuit VDAB; toch vindt de medisch adviseur dat ik wel in staat ben tot werken. Dit alles omdat ik vorig jaar twee maanden gewerkt heb, wat nauwelijks een duurzame tewerkstelling te noemen is. Het was namelijk wel een contract onbepaalde duur dat werd stopgezet in onderling overleg omwille van mijn fysieke beperkingen, dat ik liever had kunnen blijven doen maar wat dus niet mogelijk was.
Werkgevers aan zet
Deze dubbelzinnigheden vind je niet enkel bij overheidsdiensten: er bestaan bijvoorbeeld in Vlaanderen ondersteuningspremies die je moeten helpen om een kans te krijgen bij een werkgever. Vermeld je echter dat je hiervoor in aanmerking komt, dan heb je bij veel bedrijven al afgedaan. Welke keuzes heb je dus? Blijven eerlijk zijn over je beperkingen en voelen dat je hierdoor kansen misloopt? Of informatie achterhouden, wat geen enkele authentieke persoon graag doet en wat zich potentieel kan wreken achteraf, als de klachten opsteken?
Het is dubbelzinnig, de hele ervaring van ziek zijn en graag willen werken is dubbelzinnig.
