Je weg vinden in het leven is niet gemakkelijk als je een beperking hebt. In deze reeks vertelt Fien over haar persoonlijke zoektocht naar een diagnose, gepaste studies en werk. Een verhaal over vallen en steeds weer opveren.

Deel 1/3: studeren en werken, niet evident.

Middelbare school

Ik ging steeds graag naar school en legde een mooi parcours af als leerling Latijn-Moderne talen in het secundair. In dat laatste jaar moest ik drie knieoperaties ondergaan. Ik had een erfelijke aandoening waardoor mijn pezen te kort waren, wat veel pijn veroorzaakte. Normaal gezien betekent dit 3 weken op krukken lopen, maar bij mij werd dat een heel schooljaar. Ik kon niet meer naar de lessen gaan en ik kreeg bijlessen op internaat.

Intussen ging het fysiek steeds slechter met mij. Ik had overal pijn, niet meer enkel in mijn knieën. Ik verdikte, kon bijna niet stappen en bracht veel tijd alleen door op mijn kamer. Ik werd depressief. Desondanks slaagde ik voor bijna alle vakken dat jaar. Als 18-jarige had ik mijn diploma op zak. Het leek vanzelfsprekend dat ik naar ‘het unief’ zou gaan en mijn papa raadde me aan om psychologie te gaan studeren, wat ik een zeer goed plan vond. Mijn moeder is een psychiatrische patiënte en dat heeft ervoor gezorgd dat ik altijd een grote interesse heb gehad voor de psyche van de mens. Vol energie schreef ik me in aan de universiteit en ging ik op kot in Gent.

Naar ‘het unief’

Naar de universiteit gaan bleek niet zo vanzelfsprekend. De tram die ik elke dag nam, zat steeds vol en ik kon omwille van mijn knieën nog steeds niet goed stappen of fietsen. Gevolg: ik kwam vaak te laat. De voordeuren van de campus waren erg zwaar, en mijn spieren waren zodanig verzwakt dat ik de deuren niet goed open kreeg. Als ik uiteindelijk aan het auditorium geraakte, durfde ik niet naar binnen. Iedereen staart je aan wanneer je te laat binnenkomt. In het slechtste geval maakt de lector ook nog een opmerking, dus ik wachtte liever tot de pauze om binnen te stappen.

Wanneer ik daarna in de les zat, luisterde ik, maakte notities en schreef eigen bedenkingen op. Ik zat nog compleet in mijn eigen verhaal, wat de lessen volgen bemoeilijkte. Wanneer wij bijvoorbeeld les kregen over pestgedrag op school, of de effecten van het missen van één van je ouders tijdens het opgroeien, werd ik in mijn herinneringen gezogen en kon ik niet langer mijn hoofd bij de les houden.

Gelukkig kende ik wel iemand waarmee ik de taken samen kon maken. Toen ik echter steeds minder kwam opdagen, vertroebelde deze band. Ik voelde me continu ziek en ik wist niet waaraan dat lag. Ik ging naar verscheidene dokters maar zonder resultaat. Er werd een kleine hernia gevonden, maar geen letsel dat de uitstralende en verspreide pijn in mijn lichaam verklaarde.

Daarnaast bleek het studeren zelf ook niet gemakkelijk. Ik had geen studiemethode, wist niet hoe notities te nemen of te studeren, waardoor ik de enorme pakken leerstof niet kon verwerken. Ik slaagde dat jaar voor geen enkel examen. Ik nam me voor om die zomer te werken en te ontspannen. Zo zou ik met een frisse start kunnen beginnen het volgende jaar.

Studentenjob

Die zomer kon ik een studentenjob doen in een callcenter van een bekende krant. Ik deed het graag, maar mijn hernia speelde mij parten. Het monotone werk was fysiek belastend. Na twee weken had ik me al twee keer ziek moeten melden, waardoor ik de job dan ook verloor. Ik kon mijn kot niet meer betalen en ging weer bij mijn ouders wonen. Tegen oktober had ik een nieuwe studio gevonden. Het schooljaar was dan al begonnen. Ik was opnieuw depressief en had nog steeds uitgezaaide pijnen waar er geen verklaring voor was. Op aansporen van mijn moeder stemde ik in met een opname in een psychiatrisch ziekenhuis. Mijn verblijf duurde 5 maanden. Ik was aan de beterhand.

Na mijn ontslag in het ziekenhuis kon ik tijdens de paasvakantie aan de slag als kinderanimator: een perfecte match. Mijn creativiteit en mijn jaren ervaring met scouting kwamen goed van pas. Ik kon echt iets betekenen voor de kinderen en haalde er zelf ook veel uit. Na een week een kwam echter de crash… Ik was fysiek kapot en kon niet langer werken als kinderanimator. Dit was een enorme teleurstelling voor mij. Daarna volgden nog 2 jobs: als nachtopzichter in een seniorenresidentie en als medewerker in het studentenrestaurant van mijn universiteit. Ook deze jobs waren fysiek te zwaar, dus moest ik het laten afweten.

Ik belandde in het ziekenhuis in juni omdat ik krampen had over mijn hele lichaam en het uitgilde van de pijn. Ik werd helemaal doorgelicht door de dienst neurologie en zat onder zware pijnstilling, midden in de examenperiode. Er werd niets gevonden. Ik kreeg het advies opnieuw een psychiatrische opname te doen, wat ik weigerde. Ik wist zeker dat wat er met mij aan de hand was in de eerste plaats fysiek was.

Ik slaagde opnieuw niet voor mijn examens en mijn leefloon van het OCMW werd stopgezet. Ze beslisten dat ik eerst mijn fysieke problemen moest uitklaren. Ik had intussen al onderzoeken gehad op verschillende diensten: neurologie, fysische geneeskunde, reumatologie, immunologie, orthopedie… Behalve die hernia werd er nooit iets gevonden.

Daarna was ik op de dool. Ik bleef onderzoeken laten uitvoeren en verhuisde opnieuw naar een goedkopere en kleinere studio. Met het akkoord van het OCMW startte ik in het volwassenenonderwijs, maar ik had onvoldoende stage-uren behaald omwille van de pijn en vermoeidheid. Ik moest dus stoppen met het volwassenenonderwijs. Ik voelde me gefaald en schuldig.

Nu weet ik echter dat die gevoelens van falen en schuld niet bevorderlijk zijn om vooruit te geraken in het leven. Er zijn meer factoren in het leven dan diegene die je zelf in de hand hebt. Ik ga ervan uit dat iedereen steeds zijn uiterste best doet met de capaciteiten en middelen die hij/zij ter beschikking heeft. Dit doe ik zelf ook. Ik probeer mezelf te benaderen als mijn eigen beste vriend en dit heeft me al vaak geholpen. Probeer het eens… en zie welk effect het heeft op je levenskwaliteit! Succes!