Ik ben Siel, 23 jaar, vorige zomer afgestudeerd en sindsdien op zoek naar werk. Helaas loopt het niet zo vlot als gewenst en ondervind ik veel drempels om gemotiveerd te blijven in mijn zoektocht. En ik ben niet alleen: het lange proces van solliciteren, gezaaid met afwijzing en teleurstelling, raakt werkzoekenden in hun zelfbeeld en hun mentaal welzijn, waardoor het steeds moeilijker wordt met dezelfde energie hun dromen te blijven najagen. Om verbinding en herkenning te vinden, maar ook om die verhalen zichtbaar te maken, ga ik in gesprek met lotgenoten over hoe zij, ondanks alles, gemotiveerd blijven.
Mijn eerste interview hou ik met Evelien, een jeugdvriendin die ik leerde kennen in het middelbaar. In het hoger onderwijs volgden we ons eigen parcours, maar nu zitten we opnieuw in een gelijkaardige situatie: allebei afgestudeerd sinds september 2023, nog thuiswonend en op zoek naar werk. Wanneer we afspreken, komt het thema ‘werk zoeken’ dan ook vaak naar boven. De rol van motivatie hebben we echter nog nooit besproken. Tijd om daar verandering in te brengen.
Wie is Evelien?
- geboren in Gent op 22 maart 2000 (23 jaar)
- studeerde Pedagogiek en Onderwijskunde aan de UGent
- zoekt sinds eind september/begin oktober een job, eerder binnen de non-profit
- woont bij haar ouders in Gent
Hey Evelien, hoe verloopt de job zoektocht voor jou tot nu toe?
Niet zo gemakkelijk. Ik heb wel een aantal keer gesolliciteerd en ik mocht ook al af en toe op gesprek of een schriftelijke proef doen. Maar toch krijg ik vaak te horen dat ik geen werkervaring heb en dus niet gekozen ben voor de functie. Dus, vandaar dat ik nog steeds zoekende ben. Bijvoorbeeld mijn laatste sollicitatiegesprek verliep heel goed – naar mijn mening in ieder geval. Ik had echt het gevoel: “Ik maak hier zeker een kans”. Dan kreeg ik uiteindelijk toch weer het bericht dat ik niet gekozen ben, omdat ze iemand anders hebben gekozen met werkervaring.
Dat lijkt me lastig. Zijn er dingen tot nu toe die wél goed verliepen?
Het feit dat ik toch word gevraagd om eens op gesprek te komen of dat ik ook wel een keer een schriftelijke proef mag doen, dat geeft me wel een beter gevoel! Het is een soort bevestiging dat ik toch een goed profiel voor hen heb.
Leuk dat je daar toch iets positiefs uithaalt. Waar vind je de kracht om te blijven zoeken?
Ik denk dat dat ook een beetje mijn leeftijd is, omdat ik nog jong ben en omdat ik nog maar juist ben afgestudeerd. Ik ben vooral nog gemotiveerd om te werken, omdat ik er zin in heb.
Je vertelde net nog dat je thuis woont. Ik kan me inbeelden dat je omgeving ook wel invloed heeft op hoe jij je zoektocht ervaart. Hoe beïnvloeden familie en vrienden jouw motivatie tot nu toe?
Mijn familie is wel geïnteresseerd. Ze vragen: “Ben je nog een vacature tegengekomen?”. Of als ik een gesprek heb, sturen ze een berichtje “Veel succes!” of “We duimen”. In het begin waren er ook vrienden die in dezelfde situatie zaten, dat geeft ook wel steun. Dat je weet: “Die maken hetzelfde mee, want die zijn ook nog maar juist afgestudeerd en die solliciteren ook en krijgen het dan ook niet“.
Zijn er ook dingen die familie en vrienden eens doen, die minder goed binnenkomen?
Zeker. Ik denk dat het ook niet goed is om te veel te vragen naar hoe de zoektocht verloopt. Ik leg mezelf al zo’n druk op van “ik moet een job vinden” en op één of andere manier leg je jezelf ook zo een termijn op van “ik zou graag tegen dan een job hebben”. Als dat dan niet lukt, vind ik dat heel jammer. Als mensen dan te veel zouden vragen “en hoe is het? Hoe loopt het?” zou ik nog meer druk ervaren. Ik kan zelf niet super veel aan de situatie doen hé, buiten af en toe solliciteren.
Ik weet dat je ingeschreven bent bij de VDAB. Hoe beïnvloeden overheidsinstellingen jouw motivatie tot nu toe?
Ik heb al twee keer een gesprek gehad met mijn bemiddelaar van de VDAB en die vrouw is super vriendelijk. Ze toont ook echt begrip voor mijn situatie. Ze vertelde ook dat toen zij haar eerste job nog aan het zoeken was, het ook niet zo vlot ging. Toen kwam ze ergens terecht, wat ze niet per se op oog had, maar omdat ze daardoor toch werkervaring had, ging het daarna makkelijker. En dat geeft mij dan wel ook wat steun van “oké, ze begrijpt echt mijn situatie. Ze heeft het zelf al meegemaakt.” En ze pusht ook niet, in die zin vind ik het wel goed dat er zo een bemiddelaar is die u op professioneel vlak wat steun en begrip toont. Omdat je wel weet van “dat is iemand professioneel die daarmee bezig is” en als die zegt van “ja, je bent goed bezig en het komt in orde”, dat is nog iets anders dan uw familie of vrienden die dat zeggen.
Hoe zouden overheidsinstellingen jou beter kunnen opvolgen in jouw zoektocht?
Pushen of te veel opvolging zou bij mij averechts werken. Die sollicitatieprocedure duurt ook meestal lang, dus ik denk ook dat het niet zo veel zin zou hebben. Maar zo zeggen “tegen die datum hebben we nog een keer een gesprek” geeft me wel perspectief: ik denk dan “oké, tegen dan kan ik bijvoorbeeld de mogelijkheid van stages dan toch weer met haar overlopen”. Dus, niet te veel, maar toch een beetje opgevolgd worden, dat ik een zekere autonomie kan behouden.
Wat zou je uit je eigen ervaring aanraden aan andere werkzoekenden?
Als ik uit mijn eigen ervaring spreek, denk ik dat het ook wel mij wat steun gaf om met iemand te praten die in dezelfde situatie zit. Dan herken je bepaalde situaties en gevoelens, en dat geeft je echt het gevoel dat je niet alleen bent.
Hierbij dus een warme oproep voor werkzoekenden: sluit je aan bij Co-Searching, een community voor werkzoekenden, waar je terecht kan voor steun en verbinding met andere werkzoekenden, informatieve workshops en vooral het gevoel dat je niet alleen bent in je zoektocht.
